De Digitale Transformatie Coach

Net als velen heb ik het afgelopen half jaar thuis gewerkt. Voor mij betekende dat een ommezwaai van transformatie coach die dagelijks op de werkvloer te vinden was naar digitale transformatie coach op afstand. Een mooi moment om even te reflecteren of dat nu veel verschil maakt.

Even wat achtergrond; Ik startte op 9 maart bij mijn nieuwe opdracht bij Avans Hogeschool in Breda toen de corona epidemie in alle hevigheid losbarstte. Met het gevolg dat we op 11 maart te horen kregen dat we allemaal thuis moesten gaan werken. Ik dacht ojee, grote kans dat mijn opdracht dan stopt. Dat waren dan 2 fantastische dagen! Gelukkig was dat niet zo. Avans was erg goed voorbereid op thuiswerken en alles ging eigenlijk naadloos over naar digitaal werken. Ook vonden zij het heel vanzelfsprekend dat de transformatie naar agile werken en BusDevOps gewoon doorging. Avans is bezig met een flinke digitale transformatie, zodat zij flexibel en digitaal onderwijs kunnen leveren. Een wendbare organisatie met flexibele agile teams zien zij als een noodzakelijke vereiste en alle hulp hoe daar precies te komen werd zeer gewaardeerd.

En zo begon ik al mijn kennismakingsgesprekken online te doen (via Teams), informatie in te winnen over de al lopende transformatie en de interactiepatronen te observeren tijdens de groepsmeetings. Binnen 3 weken kwam daar een redelijk goed beeld uit van hoe de organisatie in elkaar steekt, op welke rijdende trein ik was gesprongen en hoe men met elkaar omgaat. Mijn terugkoppeling hierover werd herkend en mijn adviezen ter harte genomen. Het verbaasde me eigenlijk hoeveel je kunt zien en achterhalen via het scherm. Ik dacht altijd dat je de organisatiedynamiek alleen goed in beeld kan brengen als je er daadwerkelijk bent en dus fysiek onderdeel van uitmaakt. Maar dat hoeft dus blijkbaar niet.

Nu 6 maanden en honderden video calls later, verbaast het me eigenlijk nog steeds dat het zo goed gaat. Ik heb het idee dat ik een enorme blinde vlek heb. Namelijk al die mensen en teams waar ik geen video calls mee heb. Die zie ik niet, ik ken ze ook niet en heb dus geen flauw idee wat er speelt. Toch blijkt dat niet helemaal waar te zijn. Via de mensen die ik wel spreek krijg ik aardig goed door wat zich afspeelt in de teams en welke geluiden er uit komen. Gewoon door er naar te vragen. Dan hoor je dat bepaalde patronen die je ziet bij de mensen die je wel spreekt, ook plaats vinden bij de mensen die je niet spreekt. Een organisatiecultuur wordt dus best wel goed gerepresenteerd door een kleine groep mensen. Wel belangrijk dat dit een zeer diverse groep is.

Laatst ging ik voor het eerst een dagje naar kantoor voor een fysieke afstemming met een groepje. Degene die ik alleen nog maar digitaal kende opende de deur voor mij. Pas toen zij zei “wat leuk om je nu eens in levende lijve te zien!” realiseerde ik me pas dat ik haar nog nooit eerder in het echt gezien had. Het was blijkbaar al zo gewoon voor mij geworden alleen haar bovenkant via een beeldscherm te kennen, dat ik me dat niet eens meer bewust was.

Wat ik wel echt mis zijn de koffiemachine gesprekjes. Heel vaak ben ik daar in de buurt te vinden om spontaan met mensen te praten. Zo leer je mensen niet alleen beter kennen, maar kan je soms ook gericht helpen anders naar een situatie te kijken of de dialoog te voeren over de transformatie en mensen stimuleren om zelf actie te nemen. Ik vind deze gesprekjes altijd een zeer waardevol onderdeel van mijn werk. Helaas is het digitale koffiegesprekje geen goed alternatief hiervoor. Er is niets spontaans aan, je weet immers al met wie je gaat praten en waarschijnlijk ook waarover.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Mochten jullie nog suggesties hebben, laat het me dan weten!

Ontvang onze updates

Vul je e-mailadres in en ontvang 1x per maand een update in je mail met alle blogs die geplaatst zijn op onze site.